Σπουδές...για πάντα...

Ξεκινάς με το δημοτικό...(ναι οκ,το νηπιαγωγείο το βγάλαμε απ' το παιχνίδι)...εκεί μαθαίνεις τα πρώτα σου γράμματα, σχηματίζεις λεξούλες, σιγά σιγά μικρές φράσεις κ.ο.κ. Και φτάνεις σε μια τάξη όπου για πρώτη φορά ακούς τη λέξη "διαγώνισμα" ...ωωω...σοκ και δέος...και ξεκινάει το άγχος - όσο μπορείς να έχεις τότε - πάντως όπως και να'χει εισάγεται η λέξη διαγώνισμα,εξέταση ή όπως αλλιώς θέλετε στο λεξιλόγιό σου και με τα χρόνια συνυφαίνεται και με τη λέξη σχολείο, διάβασμα, σπουδές.

Φτάνουμε στο γυμνάσιο, όπου για πρώτη φορά, όχι απλά υπάρχει η λέξη "εξέταση" αλλά υπάρχουν και προϋποθέσεις έτσι ώστε η εξέταση αυτή να είναι επιτυχής. Οπότε σιγά σιγά μαθαίνεις και τι σημαίνει ο όρος "βάση". Κάτι που πρέπει να το ξεπεράσεις για να προχωρήσεις στο επόμενο επίπεδο (στην επόμενη τάξη κοινώς) και που αν δεν το ξεπεράσεις επαναλαμβάνεις την τάξη... εκεί αρχίζει να μεγαλώνει το άγχος, αρχίζουν οι γονείς να σε προτρέπουν να διαβάσεις κ.ο.κ.

Αφού λοιπόν περάσαμε και όλες τις εξετάσεις του γυμνασίου πάμε στο λύκειο... εδώ ο όρος εξετάσεις σημαίνει σχεδόν το ίδιο πράγμα, μόνο που...εδώ με βάση το ελληνικό σύστημα τέλος πάντων κρίνεται η ζωή σου. Εδώ ξέρεις οτι αν μια απο τις δέκα μέρες της περιόδου των εξετάσεων τύχει τέλος πάντων να μην είσαι καλά, θα φανεί - αξιολογικά πάντα - οτι δεν είσαι άξιος να μπεις σε μια Α σχολή, όμως πρέπει να μπεις σε μια Β. Εδώ αρχίζει η μαμά να περιμένει το παιδάκι της να περάσει στη νομική ή την ιατρική (γιατί ως γνωστόν τα υπόλοιπα είναι κατώτερα επαγγέλματα), αρχίζει ο μπαμπάς να απαιτεί πια να είσαι όλη μέρα πάνω στο βιβλίο, αρχίζουν τα φροντιστήρια να προσπαθούν να σου δείξουν τα πλεονεκτήματα του να διαβάζεις με επιχειρήματα του στυλ "αν δε διαβάσεις τώρα δε θα περάσεις πουθενά - δε θα βρεις δουλειά - θα πεθάνεις στην ψάθα". Μετά απ όλα αυτά αρχίζεις και εσύ - που δεν έχεις καταλάβει ακόμη τι γίνεται και τι θέλεις - να πιστεύεις πως για να το λένε οι μεγαλύτεροι γύρω σου, ε, είναι σημαντικό να μπεις σε ένα πανεπιστήμιο. Και πες οτι τελικά τα καταφέρνεις...

...Ενώ έχεις διαπιστώσει πως οτιδήποτε έχεις διαβάσει ως τώρα στο σχολείο το έκανες μόνο και μόνο για να μπεις σε μια σχολή και δεν σου πρόσφερε κάτι πιο ουσιαστικό, πατάς το πόδι σου στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο...
Μέσα εκεί βρίσκεις δύο ειδών ανθρώπους. Τους καθηγητές οι οποίοι προσπαθούν όσο μπορούν και πολλές φορές κάτω απο αντίξοες συνθήκες να σε κάνουν καλό επαγγελματία και να σου μεταδόσουν τις γνώσεις και τις εμπειρίες τους. Αυτούς που όσα πτυχία κι αν έχουν όσες σπουδές και αν έχουν κάνει προσπαθούν έτσι ώστε να σε φέρουν κοντά τους και να πάρεις κάτι τέλος πάντων απο το μάθημά τους που θα σε βοηθήσει στην πορεία σου.
Και έχουμε και το δεύτερο είδος ανθρώπων. Τους καθηγητές με τις φοβερές σπουδές, το τρομερό ερευνητικό έργο, το αμείωτο τουπέ και τη μηδενική μεταδοτικότητα, που συνήθως είναι και απόμακροι γιατί "ποιός είσαι εσύ που μου απευθύνεις το λόγο και με ρωτάς τι έκανες λάθος στην εξέταση και κόπηκες??". Ρε παιδιά, δε λέω, καλές οι σπουδές, καλή η έρευνα αλλά δεν σημαίνει οτι επειδή έχεις 300 πτυχία κάνεις και για καθηγητής. Αυτοί λοιπόν είναι οι καθηγητές που κάνουν το χειρότερο - ποιοτικά - μάθημα, φυσικά και δεν τους ενδιαφέρει αν εσύ κατάλαβες ή όχι το αντικείμενο του μαθήματος, φυσικά και δεν τους ενδιαφέρει αν πέτυχαν το σκοπό τους, αφού τα χρήματα τα έχουν εξασφαλισμένα.
Όταν λοιπόν πετύχεις στην πορεία σου κάποιους τέτοιους ανθρώπους, σταματά να σε βοηθά κάθε ένας παράγοντας που σε βοηθούσε σε κάθε άλλη περίοδο της ζωής σου στις εξετάσεις. Οπότε προσεύχεσαι να περάσεις τελικά το μάθημα για να πάρεις τελικά το πτυχίο και να μη μείνεις μια ζωή φοιτητής, αλλά να μπορέσεις να απολαύσεις τα 700 ευρώ/μήνα που θα σου εξασφαλίσει το πτυχίο σου.

Συνήθεις πρακτικές των εν λόγω καθηγητών:

1) Κόβω τους πάντες εκτός απ όσους πηγαίνουν απο πίσω μου.
2) Παίρνω τις κόλλες με τα γραπτά στο γραφείο, τις τοποθετώ μπροστά στον ανεμιστήρα, ανοίγω τον ανεμιστήρα και όσες μείνουν στο γραφείο και δεν πέσουν στο έδαφος πέρασαν.
3) Βαθμολογώ στην τύχη.
4) Περνούν όσοι έχουν γράψει τα περισσότερα - ποσοτικά - κι ας είναι άσχετα με τα θέματα γιατί τα παιδιά έχουν σφαιρική γνώση.
5) Κόβω όλους τους φοιτητές οι οποίοι για οποιονδήποτε λόγο είχαν στο παρελθόν κάποια αντιπαράθεση μαζί μου - και ας είχαν δίκιο.
6) Τους κόβω όλους γιατί δεν ξύπνησα καλά σήμερα, γκρίνιαζε και η γυναίκα μου το βράδυ και άστα να παν.
7) Κόβω όλες τις κοπέλες που δεν καταδέχτηκαν να βγούμε για ένα ποτό βρε αδερφέ μετά το μάθημα.

Σε όλους αυτούς λοιπόν, και επειδή τους έχω άχτι, έχω να πω οτι τα πτυχία σε κάνουν εξειδικευμένο άτομο, όχι απαραίτητα καλλιεργημένο άτομο (πρώτον), και δεύτερον, όταν ήσασταν εσείς οι ίδιοι φοιτητές δηλαδή δε βρίζατε ποτέ κάποιον που επανειλημένα σας έκοβε? Δεν τον είχατε άχτι? Δεν αντιμετωπίσατε ποτέ ποτέ κάποια απο τις παραπάνω καταστάσεις όσο σπουδάζατε? Και αν ναι, τι σκεφτήκατε...? Να τις επαναλάβετε και εσείς όταν κάποια στιγμή καταφέρετε να μπείτε στο αμφιθέατρο ως καθηγητές...?